bir kafede tek başına oturmak

bu mekan bir de devamlı geldiğiniz, az çok garson, şef vs. kişilerle samimi olduğunuz yerse zaten tanıdık diyerek her şekil sizi ikinci plana atıyorlar(şu an yaşadığım durum) önce ketçap-mayonezim gitti pizza geldikten sonra istedim anca geldi, pizza bitti çay söyledim çay geldi yemek hâla kalkmadı, az önce peçetemi aldılar 'kusura bakma dostum' diyerek şimdi bu entiriyi yazarken de 'gelecek yoksa sandalyelerden birini alabilir miyim' diyerek masadan bir sandalye aldılar yakında beni atacaklar galiba.

dışardan bakıldığında mal mı bu denilebilir lakin arada yapıldığında gayet hoş olabiliyor. gelen geçen insanları izleyip haklarında tahminler yürütmek çok eğlenceli bence. dünyayı biraz da olsa dışardan izliyormuşsunuz hissi verir küçük de olsa mutlu eder.

şuan kadiköy yeldegirmeninde icra ettiğim eylemdir. gelen varsa beklerim.

fularımı takıp, kitabımı açıp kahve yudumlarayak yaparım arada bu eylemi (bkz: nasıl ekşici oldum anlatıyorum) şaka bir yana arada kafa dinlemek için sakin mekanlar belirleyip gider orda biraz hayatımın kritiğini yaparım yalnızlığımla. benim için çok güzel bir terapi türü oluyor.

bu hayat tek başına da güzel bu hayatta tek başına bir kahve içmek ve kendi kendini dinlemek de güzel. tek başına olmaktan korkmamalı insan ama aynı zamanda yalnızlık edebiyatı da yapmamalı bir dengesi olmalı. kimi zaman kendisi ile başbaşa kalmalı kimi zaman kalabalığa karışmalı.

en güzel şeylerden biri de budur hayatta. geceleri içimizdeki sesle yaşadığımız kavgayı dışarı taşır başka insanların seslerinin, içimizi bastırmasını bekleriz

sigara kullanıyorsan enfes keyiflidir. dışardan adam keyif yapıyor derler. sigarasız oturuyorsan ya ekmişler adamı ya da milleti kesiyor derler. mesele sigara arkadaşlar

ağır derinliğe sahip bireylerin eleştirel bir yaklaşımla analizler yapıp huzur dolduğu eylem türü.

bence güzel değil. illa bi yerde yalnız oturcaksam evde otururum. cafeler bence arkadaş ortamı olunca güzel oluyor.

zaten meşhur olan yalnızlığımı birde yalnız oturarak taçlandıramam kimse kusura bakmasın

bir tür meditasyon

genelde bekletilen taraf ben olduğum için hep tek başıma otururum bir yerden sonra alışıyor insan tabi

i̇ğrenç bir durum. i̇ster istemez gözün sağa sola kayıyor. millet ne bok yiyor bakıyorsun. sağ tarafta bağıra bağıra gülüp eğlenen ergenler. sol tarafta karşılıklı dürüm yiyen romantik bir çift. önündeki masanda ise çocukları ile yemek yiyen bir aile. i̇leride en köşede ise inanılmaz medeni bir şekilde oturan ve kahvelerini içen iki insan.

muhtemelen denk gelmeyeceğim hadisedir. çünkü kafeye hiç denecek kadar az giderim o da mecburiyetten. kafeye biri ile sohbet etmek için giderim gidiyorsam aksi taktirde mazot gibi çaya 3 lira vereceğime evimde röpteşambırımı giyer demlik çayımı yudumlarım. edit : röpteşambırı yanlış yazmışız.

okulun ilk günü yaşadığım durum. hayatımda bir ilkti ve bir miktar hüzünlendim. garsonlar tarafından bile farkedilmeyip yaklaşık 10 dakika bekledim sipariş vermeyi. bu sırada sakarya'ya ve arkadaşlarıma özlemim arttı. sonra geçti ama büyütülcek bir olay yok.

daha kötusu tek başima komedi filmine gitmiştim

muhteşem bir olay kendini dinliyorsun saatlerce etrafı dikizliyorsun ben böyle böyle kişilik analizi yeteneğimi geliştirdim. belki bi sohbete kulak veriyorsun yeni bir şeyler öğreniyorsun

etrafınıza bakın sizin gibi biri varsa tanışmaya gidin diycem kesin az sonra sevgilim gelcek cevabıyla karşılaşırsınız böyle de yeşilçam hüznü işte

iğrenç bir durum bir kere yaşadım insaallah bi daha da yaşamam bir müddet sonra insanın cani sıkılıyor.

cafede sohbet etmekten başka yapılacak bir şey yok ki. tek başıma bir yere gideceksem sinemaya giderim niye cafeye gideyim?

bu benim bazen telefondan film izliyorum bazen kitap okuyorum bazen de insanlar bu mal niye tek oturuyor lan diye bana bakıyorlarmış gibi geliyor